Bali, Ubud, Warjihouse kroniek aflevering 36

27 maart, 2010 bij 12:36 pm (Bali van binnenuit, Nieuwsbali, Warjihouse kroniek)
Tags: Bali, homestay, Indonesie, loodgieter, Nyoman, toilet plaatsen, tropen, tukang, Ubud, verbouwing, Warjihouse, wastafel plaatsen

 Van badkamer tot keuken en terug.

Toen Fiona twee jaar geleden haar intrek nam in Warjihouse, besloot ze na een week om de gehele bovenverdieping te huren. Van de kamers 4 en 5 maakte ze een gezellig appartement door de badkamer van kamer 4 te veranderen in een keukentje. Voor Fiona was het een goede oplossing in haar toenmalige situatie en toen ze na negen maanden (nee, nee, dat niet) vertrok naar een grotere woning, besloot ik de situatie van de bovenverdieping te laten zoals die was. De kamers waren namelijk nogal gehorig. In kamer 4 kon men de gast in kamer 5 horen zuchten en vice versa. Ik bood beide kamers aan voor de prijs van anderhalve kamer voor gasten die minstens een halve maand wilden blijven. Zelf bewoonde ik kamer 6 -recht onder kamer 4- die wegens zijn ligging iets minder populair is bij de gasten. In periodes dat de bovenverdieping niet als appartement in gebruik was, maakte ik zelf gebruik van kamer 4 met het keukentje, de tv en de koelkast. (kunt u het nog volgen?) Maar omdat in Bali thuis koken altijd duurder uitpakt dan uit eten gaan of eten halen in een warung, maakte ik weinig gebruik van het keukentje. De kamer werd overigens meer gebruikt als opslagruimte dan als woon- of slaapvertrek. Nyoman had kritiek op de situatie. De bovenverdieping werd zelden als appartement verhuurd en ik gebruikte kamer 6 voor mezelf. Ik onttrok dus twee kamers aan de homestay. Als die twee kamers voor de helft van de tijd verhuurd zouden worden, zou ons dat twee en een half miljoen per maand schelen: bijna twee keer zijn loon. Ik vond dat hij helemaal gelijk had. Omdat ik mijn gasten niet wil lastig vallen met de gehorigheid van de bovenverdieping en omdat ik zelf ook ergens moet wonen, besloot ik zelf kamer 4 te betrekken en kamer 6 weer in bedrijf te nemen. De aanpassingen zouden er, financieel gezien, in twee maanden weer uit zijn. Maar die moesten er sowieso komen, omdat ik volgens het contract de homestay na de contract-periode in oorspronkelijke staat moet overdragen. Dus: weg keuken! Onder de trap stond nog het oude toilet, dat ik met het oog op dit contract had bewaard.

Toen de aanpassingen voor de keuken er weer uit waren gesloopt en het toilet -schoongemaakt- weer op zijn plaats was gezet, bleken vooral de rubberen onderdelen van het toilet aan vervanging toe. Het rubber was uitgedroogd en functioneerde niet meer. Het spoelmechanisme haperde. De hulp van klusjesman Yoyo werd ingeroepen. Yoyo liep stad en land af om onderdelen, maar de toiletten van merk ‘KIA’ waren al lang uit de handel en onderdelen werden niet meer aangeleverd. Nieuwere onderdelen pasten niet. Voor het spoelen moest ik me dus behelpen met een emmer. Hoewel ik dat niet eens zo’n probleem vind, is een dergelijk mankement niet juist volgens het contract en als ik het dan toch moest veranderen, had ik er net zo lief zelf het gemak van. Ik besloot dus om het toilet zo snel mogelijk te vervangen. Toen ik kamer 6 nog bewoonde, liet ik de wastafel naar de badkamer van kamer 5 verplaatsen. Ik gebruik namelijk zelden een wastafel omdat ik mijn tanden poets tijdens het douchen en op de bovenverdieping waren om een of andere reden nooit wastafels aangebracht. In kamer 6 liet ik een wasmachine plaatsen op de plaats waar eerst een wastafel hing. Die wasmachine verhuisde mee naar kamer 4 op de bovenverdieping en in kamer zes wilde ik weer een nieuwe wastafel hebben voor mijn gasten. Om dit te regelen liet ik een loodgieter komen, die mij al eerder geholpen had met de waterpomp. Deze loodgieter, die zichzelf profileerde als een specialist in zwembaden, kon mij wel een wastafel en een toilet leveren voor twee miljoen rupiah. Maar ik kon ze wel goedkoper krijgen. Hij hoefde het alleen maar te plaatsen. Bij een bedrijf in Mas kocht ik een wastafel en een toilet, compleet met bril en deksel voor de helft en ik liet de loodgieter komen om beide te plaatsen en aan te sluiten. Dacht ik… De uitgang van het oude toilet bleek dichter bij de muur dan de uitgang van het nieuwe, waardoor het nieuwe niet zonder meer kon worden aangesloten. De rioleringsbuis moest verzinken, of de vloer moest worden opgehoogd. Het uithollen van de vloer was niet verstanding wegens instortingsgevaar volgens de loodgieter.

Dan maar ophogen, meende ik. Maar dat wilde de loodgieter niet doen. Hij was geen metselaar. Oke, dacht ik, dan doe ik het zelf wel. Het zou niet de eerste keer zijn, want in Nederland heb ik zo vaak geklust. Ik trok er dus op uit om zand, grind en cement te kopen en hoogde een deel van de vloer op. Ik kocht tegels, die pasten bij de kleur van de badkamer en maakte het netjes af. Ik plaatste het nieuwe toilet met gebruik van een nieuwe boormachine. (die kon er ook nog af) Nyoman sloeg alles met ingehouden adem gade. Yoyo kon in zijn bezuinigingsdrift nog wel eens klungelen, maar met een klussende vrouw vreesde hij het ergste.

Inmiddels moet hij toegeven, dat het er netjes uitziet. Dat het stevig staat. Dat het goed functioneert. Of ik niet een zwembad kan maken in Warjihouse? Dat zou meer gasten trekken.
Wat? een zwembad? Of dat ik het maak?