Alle lezers van Bali Batin een voorspoedig 2010 toegewenst.
In Ubud is de jaarwisseling heel rustig verlopen. Het is een aangelegenheid voor expats en toeristen, waar de Balinezen geen raad mee weten. Al weken lang stonden er langs de Jalan Raya Ubud handelaren in kleurige toeters. En er zou ook ergens vuurwerk te koop zijn, maar ik kon er niet achter komen waar dat was. Met een groepje gasten uit Warjihouse spraken we af uit eten te gaan bij restaurant Wayu aan de andere kant van het voetbalveld. Omdat het toch iets drukker was dan gewoonlijk, ging ik er overdag even heen om een tafel te reserveren. Het meisje aan de kassa keek mij niet-begrijpend aan. Daarom zei ik het nog even tegen de baas, die toevallig langsliep. “At seven o’clock, please.” Voordat we ons op straat begaven, dronken we eerst een wijntje in de tuin van Warjihouse. Een gekoele witte ‘Hatten’ is redelijk te doen. Toen we ons daarna op de afgesproken tijd bij Wayu meldden, werden we door de volledige staff opgewacht en begroet. We bleken de enige gasten. We werden met alle egards bediend, kregen een gratis arakje van het huis, en hebben heerlijk gegeten. Want daar zijn ze heel goed in. Na het eten zijn we gezamelijk op het stoepje gaan zitten, waar kleurrijke gezelschappen af en aan liepen. Helaas voor de jongens, maar niemand had behoefte aan transport op dit uur van de avond. Er werden regelmatig wat vuurpijlen afgeschoten met een paar bescheiden knalletjes. Ibu van de catering voorzag ons van koffie en bleef er gezellig even bij zitten. Het was al na tienen toen wij besloten om de muziek en de drukte op te zoeken. Tot onze verbazing was reggae-bar Lobong gesloten. “The laughing buddha” was overvol. In “The Lounge”, een onlangs geopende disco, zaten een paar opgedirkte muurbloempjes in rode en groene flakkerlichten te trillen op de vibratie van oorverdovende house-muziek. Tegenover Ubud Palace zou er ook nog iets te doen zijn. Het was daar heel druk op de hoek. House-muziek dreunde door de straat. Het kwam van de overdekte dansvloer, die voor de gelegenheid met gordijnen was afgeschermd. Daarachter werd gehost. De toegang kostte 30.000 rupiah met inbegrip van een biertje. De meeste mensen stonden eromheen en maakten geen aanstalten om naar binnen te gaan. Omdat het zo lawaaiig was, zagen ook wij daarvan af en we wandelden terug de Jalan Monkey Forest in met de bedoeling ergens op een terras te gaan zitten. De meeste restaurants stonden op punt van sluiten en de enige gelegenheid, waar men nog kon neerstrijken, was Ibu Rai, recht tegenover Gang Beji. Daar stond een tafel vol bierflessen en alle gasten hadden een kleurige toeter gekregen. Het personeel droeg kleurige mutsen. Ome Jan en Tante Truus kwamen in polonaise voorbij en bliezen op hun hardst op hun toeters. Wij bedachten, dat er in Warjihouse nog een koele fles wijn stond te wachten. Het liep al tegen twaalven. Toen klokslag twaalf in de verte de kleurige vuurpijlen met knallen en gilletjes afscheid van het oude jaar namen, hieven wij in de rustige tuin van Warjihouse een glas koele witte Hatten.
Bij deze heten wij iedereen welkom in het nieuwe jaar en in Warjihouse.
Ineke, Nyoman, Made
Bali Batin 